Για να δούμε...

Το δουλεύαμε καιρό γράφοντας, σβήνοντας, κατασκευάζοντας, δοκιμάζοντας, παίζοντας, πειράζοντας. Μαζί με την Ίριδα, μαζί με την Μαριλένα, μαζί με την Ελένη και μαζί με τον Ίκαρο (που ειδικεύεται σε αυτό το δημιουργικό "μαζί" χρόνια τώρα).

Οι σελίδες του βιβλίου -πολλές- είναι γεμάτες φωτογραφικές μηχανές. Άλλες που φωτογραφίζουν έγχρωμα, άλλες ασπρόμαυρα, άλλες στο σκοτάδι ή στο νερό. Κι άλλες... που βγάζουν φωτογραφίες από λέξεις ή που φωτογραφίζουν τη μουσική. Ή τη σκέψη. Κι άλλες που βάζουν ιδέες, που τακτοποιούν, που ψάχνουν, που εξηγούν, που παίζουν, που αποκαλύπτουν. 

Λένε ότι τα πετυχημένα βιβλία είναι page turners... δεν κρατιέσαι και θες να γυρίσεις σελίδα. Εμείς μάλλον θα μετρήσουμε την επιτυχία με το αντίστροφο. Με το πόσες σελίδες σας έκαναν να σταθείτε για λίγο:

...μια στιγμή, τι λέει εδώ; τι κάνει αυτή η κάμερα; φωτογραφίζει τη μουσική; Μα πώς γίνεται η μουσική εικόνα; Μήπως εννοεί τις νότες και τα σύμβολα; Ή μήπως κάποιος σπουδαίος ζωγράφος το δοκίμασε με καμβάδες και χρώματα; Άραγε μπορείς να απολαύσεις μια συναυλία χωρίς να ακούς; Κι όποιος ζωγραφίζει εξώφυλλα δίσκων; αυτό δεν πρέπει να σκεφτεί; πώς θα κάνει τη μουσική εικόνα! Να σου ζωγραφίσω ένα τραγούδι να δούμε αν θα το βρεις; Παίξε μου στην κιθάρα κάτι μωβ!

...μια στιγμή, τι γράφει εδώ; τι κάνει αυτή η κάμερα; φωτογραφίζει ό,τι βλέπει ο φακός αλλά 10 ή 100 ή 1000 χρόνια πριν; Αν την είχα και φωτογράφιζα το σπίτι μου; τη γειτονιά μου; το σχολείο μου; τι θα έβλεπα άραγε... κάποιος θα ξέρει να μου πει.


Αν βρείτε εκείνη την κάμερα, εκείνη την ιδέα που θα σας σταματήσει και θα κλείσετε το βιβλίο να παίξετε, να δημιουργήσετε, να σκεφτείτε, να βγείτε έξω, να δείτε τα πράγματα αλλιώς. Κάτι θα έχουμε πετύχει.

Γιατί αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για τη φωτογραφία. Καθόλου. Άλλωστε... "Η φωτογραφική μηχανή είναι μια συσκευή που μαθαίνει στους ανθρώπους πώς να βλέπουν χωρίς φωτογραφική μηχανή". Με αυτή τη φράση της Dorothea Lange και με την "ξεφωτογραφική" του Gianni Rodari ξεκινά το βιβλίο.

Και θα μπορούσε να έχει κι άλλες ωραίες ιστορίες ώς αφόρμηση, όπως της Αδελφής Corita Kent που έβαζε τους μαθητές της να γυρνούν στην πόλη όχι με φωτογραφικές αλλά με ένα μικρό άδειο, χάρτινο πλαισιάκι των 35mm για να παρατηρούν τον κόσμο μέσα από αυτό ή της Sophie Howarth που μας θυμίζει πως η φωτογραφία είναι ο τρόπος να ξαναπάρουμε στα χέρια μας ό,τι πολυτιμότερο έχουμε: την προσοχή μας, αυτή την προσοχή που τη διεκδικούν κάθε είδους media από όταν ξυπνάμε πρωί πρωί ώσπου να μας ξαναπάρει ο ύπνος το βράδυ με μια οθόνη να μας πέφτει από το χέρι.

Ένα βιβλίο φτιαγμένο με τα υλικά που ξέρετε ότι αγαπάμε: αστεία, ρίμες, χρώμα και κομμένα χαρτάκια... Και με ένα τέλος που κουβαλάει τη χαρά, την πίστη αλλά και την έγνοια μας μαζί.